Γενικά θέματα Seeding

Τοποθέτηση ετικέτας: 

Επισκόπηση 3 δημοσιεύσεων - 1 έως 3 (από 3 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #1419

    Ας κάνουμε μια νεκρανάσταση του φόρουμ!

     

    Οι περισσότεροι από εμάς, δεν πρέπει να έχουμε ασχοληθεί και πολύ σοβαρά με το seeding. Βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα, σε ένα κλασσικό Mitchell, η “εύκολη” μέθοδος είναι να βάζουμε στο ίδιο τραπέζι ζεύγη ίδιας δυναμικότητας (το πως κρίνουμε τη δυναμικότητα είναι μια άλλη ιστορία). Έτσι, έχουμε ένα περίπου “φιδάκι” το οποίο είναι μια χαρά αποδεκτό. Το τυπικό φιδάκι βέβαια, διαφέρει λίγο αλλά όχι αρκετά για να δίνει μεγάλες διαφορές στους άξονες. Έτσι κι αλλιώς, αφού στην Ελλάδα έχουμε κινήσεις ενός νικητή και αλλαγές προσανατολισμού, το τυπικό φιδάκι (1:1ΒΝ, 2:1ΑΔ, 3:2ΑΔ, 4:2ΒΝ κλπ) δεν προσφέρει κάτι παραπάνω. Τις τελευταίες εβδομάδες, όσοι δεν είχαμε ασχοληθεί με ζεύγη swiss του δώσαμε και κατάλαβε. Και φυσικά, προέκυψε σοβαρό θέμα όσον αφορά το seeding καθώς α) ο αριθμός των αγωνιζομένων είναι σχετικά μικρός, β) οι γύροι είναι λίγοι, γ) οι διανομές ανά γύρο πολλές και δ) και σημαντικότερο, η βαθμολογία είναι matchpoints! Έτσι, αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε μία άλλη μέθοδο seeding, δανεισμένη από το σκάκι, η οποία εξομαλύνει ακόμα και τις περιπτώσεις τεράστιων διαφορών μεταξύ “γειτονικών” ζευγών, πάντα λαμβάνοντας υπόψιν ότι σε τόσους λίγους γύρους και με βαθμολογία matchpoints, δεν κάνουμε Danish τελευταίο γύρο.

    Αυτή η μέθοδος, απαιτεί και πάλι τη δημιουργία δύο ομίλων, ενός “ισχυρού” και ενός “όχι και τόσο ισχυρού” (για να είμαστε και politically correct). Τα μέλη του ισχυρού ομίλου, κάθονται ΒΝ στον 1ο γύρο ενώ τα μέλη του “όχι και τόσο ισχυρού” ΑΔ. Σε ένα τουρνουά με Ν συμμετέχοντες λοιπόν, έχουμε:

    Ισχυρός όμιλος: Ζεύγη 1 ως Ν/2

    Όχι και τόσο ισχυρός όμιλος: Ζεύγη (Ν/2+1) ως Ν.

    Τ1: 1-(Ν/2+1)

    Τ2: 2-(Ν/2+2)

    …..

    ΤΝ: Ν/2-Ν

    Με αυτό τον τρόπο, οι συγκρίσεις του 1ου γύρου θα γίνονται με πιο ισομερή κριτήρια και μετά αφήνουμε την κίνηση να κάνει τα μαγικά της. Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη διαθέσιμη σε εμάς παράμετρο: Χρησιμοποιούμε ή όχι την επιλογή για “εναλλαγή ζευγών στα ζυγά τραπέζια”?

    Αν έχουμε κάνει κλασσικό φιδάκι, στην ουσία έχουμε κάνει εναλλαγή από τον 1ο κιόλας γύρο. Άρα αν έχουμε ζυγό αριθμό τραπεζιών, δεν υπάρχει λόγος να μην τη συνεχίσουμε. Αν έχουμε μονό αριθμό τραπεζιών, θα πρέπει να γνωρίζουμε “με το μάτι” τι επιπτώσεις θα έχει αυτό στον αγώνα μας και το αν θέλουμε εξισορρόπηση των ομίλων. Γνώμη μου είναι ότι το Swiss έτσι κι αλλιώς, δεν έχει ως βασική παράμετρό του τη διεξαγωγή ενός ισορροπημένου αγώνα. Παρ’ όλα αυτά, άλλο ένα 3μερο swiss με 100 ζεύγη και 27 γύρους των 3 διανομών και άλλο ένα swiss με 4-6-8-10 τραπέζια και 4 γύρους των 6 διανομών matchpoints.

    Η γνώμη σας και εναλλακτικές προτάσεις?

    #1421

    Καλησπέρα,

    Να ρωτήσω

    (α) γιατί (να) επηρρεάζει το seeding η μέθοδος βαθμολόγησης;

    (β) γιατί η εναλλακτική μέθοδος seending από το σκάκι είναι καλύτερη;

    Συμφωνώ πάντως για το Danish, λόγω αποκλειστικά του μικρού αριθμού γύρων και μόνο

    #1422

    Τάκη, όσον αφορά το (α) ερώτημά σου, έχει να κάνει καθαρά με συγκρίσεις. Σε έναν αγώνα matchpoints, οι ΒΝ συγκρίνονται με τους άλλους ΒΝ σε κάθε διανομή ενώ σε έναν αγώνα IMPs->VPs, παίζει ο ΒΝ εναντίον της ΑΔ, άλλο αν το datum βγαίνει από όλα τα τραπέζια και δεν είναι ευθεία η σύγκριση όπως σε έναν αγώνα ομάδων.

    Όσον αφορά το (β), ακόμα δεν έχω καταλήξει αν είναι όντως καλύτερη. Μου φαίνεται όμως πιο λογικό όσον αφορά τον 1ο γύρο. Ας πάρουμε ένα Swiss 6 τραπεζιών. Αν κάνουμε φιδάκι, οι άξονες στον 1ο γύρο θα είναι:

    ΒΝ: 1, 4, 5, 8, 9, 12

    ΑΔ: 2, 3, 6, 7, 10, 11

    Αν χρησιμοποιήσουμε την εναλλακτική που προτείνω, θα είναι:

    ΒΝ: 1, 2, 3, 4, 5, 6

    ΑΔ: 7, 8, 9, 10, 11, 12

    Αν ήταν τρεις οι διανομές στο γύρο, θα προτιμούσα και εγώ το φιδάκι. Με 6 διανομές στο γύρο όμως, τα δυνατά ζευγάρια έχουν περισσότερες ευκαιρίες να παραμείνουν ψηλά στην κατάταξη μετά το τέλος του 1ου γύρου, χρησιμοποιώντας την εναλλακτική που προτείνω. Αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία όταν οι διαφορές δυναμικότητας ανάμεσα στα τελευταία ζεύγη είναι πιο απότομες, καθώς τα ζεύγη του “δυνατού” άξονα έχουν σχετικά ίσες ευκαιρίες, εκτός ίσως από τους 5 και 6 που έχουν λίγο πιο αυξημένες πιθανότητες να βρεθούν ψηλά. Με ένα κλασσικό φιδάκι και απότομες διαφορές στα τελευταία ζεύγη, τα μισά τραπέζια θα καταλήξουν κοντά στο AVE και θα έχεις ζεύγη από τα κάτω τραπέζια στο 60+. Πάντα θεωρητικά βέβαια, και πάντα λαμβάνοντας υπόψιν ότι στο σκάκι από το οποίο δανείστηκα τη μέθοδο, δεν υπάρχει παράμετρος συγκρισιμότητας αλλά είναι ένας εναντίον ενός. Σαν να είχαμε IMPs->VPs ένα πράμα. Αυτό που έχω παρατηρήσει, είναι ότι όταν έχουμε απότομες διαφορές στα τελευταία ζεύγη, τα κάτω ζεύγη του “δυνατού” άξονα αποκτούν ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τα υπόλοιπα, πράγμα που αποτελεί μειονέκτημα της μεθόδου.

     

    Αυτό που θα ήθελα περισσότερο από εσένα, είναι μία “ανάλυση” της εναλλαγής ζευγών στα ζυγά τραπέζια.

Επισκόπηση 3 δημοσιεύσεων - 1 έως 3 (από 3 συνολικά)
  • Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.