Στην περίπτωση της διεκδίκησης, ο Νόμος είναι πάντα ενάντια στον διεκδικητή. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα από άσκηση της EBL, της οποίας τη λύση όταν ακούσαμε μας “έπεσε το σαγόνι”:
| ♠ K963 ♥ Q73 ♦ 10 ♣ QJ765 |
||
|
♠ QJ
♥ 962 ♦ KQJ543 ♣ 104 |
♠ 754 ♥ 82 ♦ A98762 ♣ 93 |
|
| ♠ A1082 ♥ AKJ104 ♦ - ♣ AK82 |
||
Ο Νότος εκτελεί 5♥, με αντάμ τον ♦K.
Ο εκτελεστής κόβει, τραβάει τα ατού και διεκδικεί εξηγώντας: “Θα πάρετε μία πίκα, ξεσκαρτάρω την άλλη στα σπαθιά”. Βάζουν τα φύλλα στο τραπέζι και βλέπει τις ♠QJ στη Δύση. Καλεί τον Διαιτητή και ζητά όλες τις 13 λεβέ.
Να σημειώσω εδώ ότι στις ασκήσεις της EBL, εκτός κι αν αναφέρεται διαφορετικά, το παικτικό επίπεδο θεωρείται κορυφαίο. Κοίτα λίγο τα τέσσερα χέρια, δες τι απόφαση θα έπαιρνες και διάβασε παρακάτω.
Η επίσημη απάντηση λέει το εξής: ας υποθέσουμε ότι ο εκτελεστής δεν κάνει διεκδίκηση αλλά παίζει τον ♠K, οπότε πέφτει ο ♠J ή η ♠Q. Τι θα κάνει τότε; Σύμφωνα με την Αρχή της Περιορισμένης Επιλογής, θα κάνει εμπάς στην Ανατολή, για να μαζέψει το άλλο ονέρ πίκα. Συνεπώς, θα πληρώσει το ξερό, πλέον, ονέρ στη Δύση και έτσι του δώσουμε ακριβώς 12 λεβέ. Σημείωση ότι η εμπάς πίκα είναι “δωρεάν” – δεν κινδυνεύει, δηλαδή, το συμβόλαιό του, αν αυτή αποτύχει.
Όπως γράφτηκε και στα παραπάνω, δε δίνουμε στον διεκδικητή ό,τι δε διεκδίκησε με σαφή δήλωση. Ούτε, φυσικά του “χαρίζουμε” κάτι που δεν του ανήκει. Αν ήθελε, ας το έλεγε ή ας έπαιζε με τον τρόπο που ήθελε.
Ελπίζω αυτό το παράδειγμα να σε διαφωτίσει ακόμη καλύτερα.